Podczas niedawnego spotkania „okrągłego stołu” padło pytanie dlaczego tylko raz w tygodniu pracuje urządzenie do nitonakrętek. Otóż okazało się, że – cytując złotoustą odpowiedź przedstawiciela dyrekcji – „po dwukrotnej interwencji serwisu urządzenia zaczęły działać poprawnie. Nadal występują pojedyncze problemy, które na bieżąco są naprawiane przez Maint”. W wolnym tłumaczeniu: kupiono drogi sprzęt, który po dwóch wizytach serwisu niby zaczął działać, ale cały czas nie pracuje, jak należy, choć utrzymanie ruchu robi, co tylko w jego mocy. Nitonakrętki zaś cały czas ręcznie zaciskają pracownicy z agencji pracy tymczasowej.

Jednym słowem urządzenia do nitonakrętek działają, ale nie pracują – jakby powiedział szef kompanii z „C.K. Dezerterzy” (ten tłumaczący dowódcy, że jego podwładni „hymn znają, ale nie umieją”). Tylko, że tym razem nie mówimy o filmowej komedii, lecz o produkcji samochodów, wymagającej – jak się przekonuje – szukania wszelkich oszczędności. Tych zaś w przypadku urządzeń do nitonakrętek specjalnie nie widać. Za sprzęt zapłacono (i to pewnie nie mało), utrzymanie ruchu zmaga się z nim w sposób ciągły (co już samo w sobie generuje dodatkowe koszty), a nitonakrętki i tak zaciskane są ręcznie. Słowem za jedno zapłacono ze trzy razy. Czyżby zatem konieczność szukania oszczędności i optymalizacji kosztów w tym wypadku nie obowiązywało? Bo chyba nie jest ono stosowane jedynie dla szukania sposobów na uniknięcie wypłaty dodatku za nadgodzin.