Reprezentanci zakładów samochodowych z niemal całej Polski w miniony weekend wzięli udział w posiedzeniu regionalnej sekcji przemysłu motoryzacyjnego ?l?sko-D?browskiej Solidarno?ci. Ich przyjazd nie był jednak wstępem do przył?czenia Żerania, Poznania czy Polkowic do naszego regionu, lecz pozwolił na przeprowadzenie analizy nastrojów załóg w polskich zakładach motoryzacyjnych. A te nie s? dobre. Pracownicy coraz gło?niej domagaj? się podwyżek płac, a trudno straszyć widmem bezrobocia, gdy na liniach widać puste miejsca po tych, co lepszych zarobków pojechali szukać w Irlandii czy Wielkiej Brytanii.

Coraz trudniej przekonać reprezentuj?ce pracowników zwi?zki zawodowe do zaciskania pasa, aby tylko zapewnić szybszy rozwój firm. Okazało się bowiem, że owo zaciskanie pasa obejmowało tylko załogę – przykładowo broni?cy się przed podwyżkami wynagrodzeń Fiat Auto Poland tylko w ci?gu dwóch ostatnich lat wypłacił Włochom 541 mln zł dywidendy, a w GMFiat Powertrain zyski były wyższe niż roczne płace całej załogi! Nic zatem dziwnego, że w tym ostatnim zakładzie pracownicy postanowili sprawdzić, czy rzeczywi?cie firma nie ma pieniędzy. Gdy w referendum opowiedziano się za strajkiem okazało się, że płace podstawowe mog? wzrosn?ć o 260 zł miesięcznie (plus koleje 60 zł od pocz?tku przyszłego roku) co z dodatkami i nadgodzinami da wypłaty wyższe o jakie? 400-500 zł. Znalazła się gotówka nawet na jednorazowe dodatkowe premie (po 240 zł na pracownika).

Walkę o wyższe wynagrodzenia przez lata skutecznie tłumiła groĽba bezrobocia. To wła?nie sprawiło, że wzrost płac był ponad sze?ć razy niższy od wzrostu wydajno?ci. Innymi słowy ludzie coraz ciężej pracowali, a pieni?dze trafiały do kieszeni akcjonariuszy. Wystarczy powiedzieć, że w latach 2000-2005 wydajno?ć pracy w Polsce wzrosła o 43 proc., natomiast płace o... 7 proc.

Załogi domagaj? się godnych płac, bo pracuj? żeby żyć, a nie żyj? żeby pracować. Gdy nadal będ? uważani tylko, za „konkurencyjny ekonomicznie czynnik ludzki”, to wielu z nich poszuka lepiej płatnej pracy w innej czę?ci naszego kontynentu. W UE obowi?zuje bowiem nie tylko swobodny przepływ kapitałów, ale i ludzi.