W?ród zwi?zkowych postulatów zgłoszonych na pocz?tku roku były dodatkowe przerwy w pracy. Gdy pracodawca zgodził się na pięć minut, strona zwi?zkowa zaproponowała, aby obie przerwy trwały kwadrans. Wniosek ten dyrekcja prawie spełniła – a jak przekonuje znana reklama, prawie oznacza duż? różnicę – czyli wprowadzono dodatkowe pięć minut wolne od pracy, ale... podzielone na dwie czę?ci. I tak krótsza przerwa, ta o której wydłużenie chodziło, liczy obecnie 12 minut, a dłuższa – 18.

Podobno taki podział wynikał z konieczno?ci uchronienia jedz?cych obiady (czy raczej lunchy) w stołówkach przed zadławieniem się połykanym w po?piechu posiłkiem. Tyle tylko, że przez kilka wcze?niejszych lat – wszak lunchy nie s? kaizenem ostatniego czasu – kwadrans na uporanie się ze stołówkowym posiłkiem wystarczał nawet najwolniejszym przeżuwaczom. Trudno też zauważyć, aby porcje obiadowe ostatnio jako? specjalnie się zwiększyły. A nie brakuje takich, którzy twierdz?, że występuje tendencja odwrotna.

Być może zatem owe zmiany wynikaj? z d?żenia – w imię poprawno?ci politycznej oraz sięgania do piastowskiej tradycji – do przywrócenia staropolskiego systemu miar, opartego na tuzinie, choć nie gardz?cego i dziesi?tk?. Wszak obecnie jedna przerwa ma tuzin minut, a druga półtora tuzina (w tym czas na kilka łutów deseru). Id?c dalej tym tropem należy spodziewać się przeliczenia płac na kopy groszy, a norm produkcyjnych na grosy lub wielkie grosy. Mniej interesuj?cym się histori? przypominam, że kopa to 60 sztuk (ale kopa groszy, to dwa złote, bo staropolska złotówka miała ich tylko 30), a gros to 144, czyli tuzin tuzinów. Gorzej, gdy wymiary aut zaczn? być przeliczane na łokcie, stopy i pędzi (ta ostatnia oznaczała największ? odległo?ć między palcami jednej ręki), a moc silnika na woły dwuletnie – bo wtedy osi?gniemy poziom skansenu, będ?cego atrakcj? nawet dla przywi?zanych do dawnych miar Amerykanów z ich calem będ?cym odpowiednikiem staropolskiego palca (choć wzorcem było osiem ziaren jęczmienia).

Przykłady przywracania historycznych miar można oczywi?cie mnożyć, co jednak może być uznane za podważanie dorobku Józefa Piłsudskiego, bo to on podpisał 6 lutego 1919 roku dekret o miarach wprowadzaj?cy w niepodległej Rzeczpospolitej system metryczny. Nie zmieni to jednak sytuacji, że tuzinowa przerwa cały czas jest nieco za krótka i pracownik nadal staje przed dylematem, czy zje?ć cał? kanapkę, czy tylko połowę, a za to zachować szanse na skorzystanie z toalety. Gdy nieszczę?nika dopadł w szpony nałóg nikotynowy, to wybór jest jeszcze trudniejszy, choć kombinacji znacznie więcej. Wprawdzie zamiana papierosa na tytoń żuty (czyli sięgnięcie do tradycji kaszubskiej) pozwala wprawdzie na jednoczesne korzystanie z wynalazku bankowca Hans Klenka (papier toaletowy) oraz uzupełnianiu poziomu nikotyny, ale nie wiadomo czy jakie? wymy?lne definicje nie uznaj? żucia za palenie, dopuszczalnego tylko w miejscach wyznaczonych.
Mr Solidarek