Nikt – poza chorobliwymi utracjuszami, ale ich pomińmy – nie lubi tracić pieniędzy. Dlatego informacja, że w naszym zakładzie zanotowano w ubiegłym roku 47 wypadków, z których 39 uznanych zostało za wypadki przy pracy mogła mocno zaniepokoić pracowników. Jednych dlatego, że chcieliby raczej zdrowi wracać do domu, a innych za spraw? premii FCP, której czę?ć zależy od braku wypadków z tzw. utrat? dnia roboczego.

Okazuje się jednak, że nawet gdyby do wypadków dochodziło co godzina, a nie raz na nieco ponad tydzień (taka jest niestety statystyka), to premia FCP mogłaby nie maleć. I to niezależnie od tre?ci protokołów powypadkowych. To bowiem nie ten ustawowy dokument, będ?cy m.in. podstaw? do uzyskania odszkodowania, lecz formularz zwany popularnie raportem NM, a dokładnie jego rubryczka „strata dnia roboczego” decyduje o wysoko?ci premii FCP. W efekcie wystarczy uznanie, że pokiereszowany pracownik nadaje się do pracy alternatywnej by – z punktu widzenia szefów – wszystko było w porz?dku, a na korporacyjnym liczniku pojawił się kolejny milion bezwypadkowych godzin.

Prowadzi to do sytuacji, gdy osoba z nog? w gipsie lub kołnierzu ortopedycznym na szyi jest uznawana za w pełni nadaj?ca się do pracy (alternatywnej). I nawet wystawione jednocze?nie długie zwolnienie lekarskie nie zmienia tego stanu rzeczy. Ba zdarzaj? się przełożeni, którzy pracownika wykorzystuj?cego takie zwolnienie uważaj? niemal za sabotażystę. Wszak ludzi brakuje, supportów nie ma, a jeden z drugim zamiast poskakać sobie przy linii na zdrowej nodze (bo tylko jedna jest w gipsie) wyleguje się w łóżku. I to jeszcze nie wiadomo czy swoim.

Oczywi?cie pracownik w kasku i kołnierzu ortopedycznym wygl?da do?ć oryginalnie, natomiast osobnik podróżuj?cy po group roomie na dwóch krzesłach jednocze?nie (na jednym siedzi on, na drugim ma opart? nogę w gipsie) to nawet pozwala na przyjmowania zakładów czy wyrżnie w biurko czy też w szafkę. Jednak ani jedno, ani drugie nie ma nic wspólnego z rozs?dkiem i logik?, o polskim prawie już nie wspominaj?c. Osoba zaopatrzona ortopedycznie – jak mawiaj? lekarze – nie jest w żadnym wypadku zdrowa, nawet jak udziela w miarę przytomnych odpowiedzi i jest w stanie przeku?tykać kilkaset metrów. A zmuszanie (czy też tylko zachęcanie) chorego z gipsowym opatrunkiem do wysiłku jest nie tylko mocno podejrzane moralnie, ale i bez sensu nawet dla wyznawców prymatu produkcji. Jego możliwo?ci pracy s? ?rednie, a jednocze?nie alternatywne podskoki wydłużaj? czas leczenia, a tym samym doj?cia do pełnej sprawno?ci.

Logiczne byłoby zatem dbanie, aby kontuzjowani chorowali, a pozostali nie musieli narażać zdrowia. A tworzenie dwóch ?wiatów, jednego na potrzeby FCP, a drugiego realnego, bo jednak poszkodowani w wypadku byli poł?czonych alternatywn? prac? prowadzi jedynie do schizofrenii korporacyjnej.
Mr Solidarek