Jeden z naszych zakładowych big bossów najwyraĽniej postanowił sprawdzić się w kabaretowym rzemio?le oraz osi?gn?ć popularno?ć Piaskowego Dziadka (młodszej czę?ci załogi wyja?niam, że był przed laty w telewizji taki enerdowski erzatz Lolka i Bolka). Jako, że na telewizyjne show – chociażby ze względu na zasadnicze problemy z polszczyzn? – raczej nie miał szans, zakładowy złotousty zadowolić się musiał publiczno?ci? ograniczon? do uczestników spotkania przy okr?głym stole dla montażowej zmiany czerwonej. I skutecznie sprawił, że czerwoni byli oni, ale ze zło?ci.

Odpowiadaj?c na pytanie dotycz?ce motywowania pracowników, którzy osi?gnęli najwyższy poziom IMPU ów szef stwierdził odkrywczo, że podstawowym czynnikiem motywacji – podkre?lmy osób zatrudnionych na linii – nie jest wysoko?ć wynagrodzenia, lecz w przypadku pracowników z długim stażem „praca sama w sobie” oraz „dobre stosunki z współpracownikami i przełożonymi”. Cóż, dobrze jest czytać m?dre ksi?żki, ale jeszcze lepiej zrozumieć ich tre?ć. Inaczej bowiem grozi tworzenie przysłowiowych „prawd objawionych”, które roz?miesz? nielicznych, a ci?nienie skutecznie podnios? pozostałym.

Otóż rzeczywi?cie po przekroczeniu pewnego pułapu zarobków ro?nie rola pozapłacowych czynników motywuj?cych. Problem jednak w tym, że w?ród pracowników zmiany czerwonej pewnie nikt tego poziomu nie przekroczył, a większo?ć może sobie o takiej płacy najwyżej pomarzyć. Eksperci do?ć zgodnie uważaj?, że w Polsce jest to obecnie pięciocyfrowa wypłata (mniej biegłym z matematyki wyja?niam, że chodzi o minimum 10 tysięcy złotych miesięcznie), a spieraj? się jedynie czy ma to być kwota netto czy brutto. Jednak nawet po przekroczeniu wspomnianego poziomu wynagrodzeń pieni?dze pozostaj? ważnym czynnikiem motywacyjnym. Dlatego też prezes GM zarabia grubo ponad milion dolarów, a nie dziesięć razy mniej, choć przecież kierowanie ?wiatowym koncernem motoryzacyjnym jest znacznie bardziej satysfakcjonuj?ce od do?ć monotonnego przykręcania ci?gle tych samych elementów do bliĽniaczo podobnych samochodów na ta?mie.

Słowem, choć pieni?dze szczę?cia (ponoć) nie daj?, to jednak motywuj? chyba jednak najlepiej. Jak pokazuje nie tak odległa historia, nawet lepiej niż ci?gła groĽba ?mierci – gdyż dobrze opłacani pracownicy okazali się znacznie bardziej wydajni od więĽniów obozów pracy, choć tym ostatnim obok „pracy samej w sobie” zapewniano miskę wodnistej zupy.

Natomiast na dramatyczne pytanie big bossa czy „błędne koło” pytań o następny poziom IMPU kiedy? się skończy odpowiedĽ jest złożona. Teoretycznie nast?pi to w momencie, gdy płace pozwalać będ? pracownikom na bezpieczne życie. Problem w tym, że po pierwsze s? one obecnie znacznie niższe, a po drugie standardy tego bezpiecznego życia stale rosn?. Zatem zwi?zki zawodowe długo jeszcze będ? walczyć o godne płace.
Mr Solidarek