Blady strach padł pocz?tkowo na pracowników montażu, którzy mieli zostać objęci wewnętrznym audytem sprawdzaj?cym znajomo?ć zasad GM-GMS. Obawiano się przy tym nie tyle o swoj? wiedzę, co szkolny sposób jej sprawdzania oraz zapowiadane (?rednio oficjalnej) konsekwencje dla tych, co prymusami nie będ?. Nie ma bowiem co ukrywać, że choć zdecydowana większo?ć pracowników czasy szkolne ma dawno za sob?, to jednak zapowiedĽ kartkóweczki (jak pieszczotliwie nazwano audyt) u nielicznych budziła pozytywne skojarzenia. A stres dodatkowo potęgowała wizja sobotniego szkolenia z zasad GM-GMS, je?li teoretyczna wiedza okaże się zbyt sk?pa. Umiejętno?ci praktycznego stosowania korporacyjnych standardów była wszak bez znaczenia. Ważne, aby member wyrecytował (czy raczej wykaligrafował), dlaczego zaci?ga linkę Andon t?, a nie drug? ręk?, a nie to, czy sięga po ni? z sensem.

Przy okazji w?tpliwo?ci budziło, czy sama forma informowania pracowników o audycie była zgodna ze standardami GM-GMS. Informacja szeptana (także w wykonaniu przełożonych, zwłaszcza tych „dobrze poinformowanych”) ma wprawdzie w naszym kraju bogat? tradycję, co jednak nie zmienia faktu, że o audycie załoga powinna być powiadomiona zgodnie z korporacyjnymi standardami, albo też powinien on być zaskoczeniem. Niczym wizyta kontrolera biletów w autobusie miejskim.

Mimo groĽnych zapowiedzi kartkóweczka okazała się w do?ć łatwym testem, który w przypadku nagłego napadu „pomroczno?ci jasnej” (najbardziej znan? ofiar? tej jednostki chorobowej był pewien Sławomir, wówczas prezydencki syn, a obecnie poseł większo?ci rz?dowej) pozwalał na odpowiedzi na chybił trafił. Pewnym utrudnieniem – szczególnie dla osób nie lubi?cych publicznych występów – była konieczno?ć recytowania na wyrywki wizji czy misji firmy. Nie wiadomo przy tym, czy audytorzy wzorowali się na nowej maturze, przewiduj?cej słowne prezentacje, czy też naczytali się ksi?żek szpiegowskich, w których agenci (czyli pracownicy wywiadu) wyrwani ze snu w ?rodku nocy bez zaj?knięcia opowiadaj? swój najnowszy życiorys. Na pocieszenie pozostawał jednak fakt, że nie trzeba było wizjonerskich formułek deklamować grupowo, czego swego czasu wymagały niektóre firmy dystrybucyjne.

Na pozór wszystko skończyło się dobrze, nawet je?li recytatorzy wizji do mistrzów dykcji nie należeli. Pytanie jednak, czy taka forma sprawdzania wiedzy nie jest nieco sprzeczna z fundamentaln? zasad? GM-GMS, mówi?c?, że największym kapitałem firmy s? pracownicy. Maj? oni jednak robić (i robi?) najlepsze samochody oraz być kreatywni, a nie być najbardziej wygadani. Natomiast oczekiwanie, że podwładni będ? swój talent dzielić między wszelkie dziedziny życia jest może i piękne, tyle tylko, że prowadzi do rozmieniania tego firmowego kapitału na drobne. Talent to wszak nie tylko przepustka do telewizyjnego show, ale również starogrecka twarda waluta.
Mr Solidarek