Kryzysowi w branży motoryzacyjnej po?więcona była konferencja w belgijskim Elejwijt, w której wzięli udział przedstawiciele europejskich zwi?zków zawodowych. O ile w miarę dokładnie przedstawiono sytuację na rynku i potencjalne zagrożenia, o tyle znacznie mniej konkretnie mówiono o sposobach wyj?cia z obecnej zapa?ci i ochronie miejsc pracy. Problem nie jest mały. Tylko w Niemczech przemysł motoryzacyjny zatrudnia – ł?cznie z dostawcami – 2 miliony osób i wytwarza 11 proc. PKB.

Uczestnicy konferencji byli zgodni, że konieczne jest ochrona „kapitału ludzkiego”, czyli wykwalifikowanych pracowników, którzy będ? firmom niezbędni do odzyskania rynkowej pozycji. Owa ochrona przybiera jednak różne, często sprzeczne, formy. W wielu np. krajach wydłużono okresy rozliczeniowe czy też wprowadzono bankowanie godzin, czyli w praktyce umożliwiono obniżenie wynagrodzeń. Natomiast Francuzi id? w kierunku zmniejszania czasu pracy, choć i tak s? krajem o najkrótszym tygodniu pracy w Europie (35 godzin). Niestety jednocze?nie kryzys potęguje patologie zatrudnienia, jak rosn?cy udział pracowników tymczasowych, wynajmowanych z agencji pracy czy też zawieranie umów na czas okre?lony. Dodatkowo ochronę miejsc pracy utrudnia międzynarodowy charakter koncernów motoryzacyjnych i wykorzystywanie przez ich dyrekcje lokalnych nastrojów egoistycznych. Pozwala to na organizowanie swoistych castingów między poszczególnymi zakładami oraz prowadzi do pojawiania się prymusów, żeby nie powiedzieć kujonów, którzy w lot odgaduj? my?li zwierzchników.

Co warte podkre?lenia, nawet osi?gaj?cy rekordowe zyski Fiat tnie – pod pretekstem kryzysu – koszty pracy. Dlatego obecnie podstawowym zadaniem zwi?zków zawodowych powinna być obecnie walka o utrzymanie siły nabywczej płac pracowniczych. Zwłaszcza, że obniżaj?c wynagrodzenia dyrekcje automatycznie zmniejszaj? przyszł? sprzedaż. Biednych społeczeństw nie będzie stać na nowe samochody.