Jeszcze niedawno w magazynach Segro wytyczonych było sześć tras dla wózków kanban, obsługiwanych przez czterech pracowników. Jednak w ramach ciągłych zmian – które raczej trudno nazwać ulepszeniami – zlikwidowano jedną trasę, ograniczając przy okazji liczbę „kanbaniarzy” do trzech. Na pierwszy rzut oka same oszczędności, tylko, że obecnie każda z tras jest teraz dłuższa – gdyż liczba regałów magazynowych nie zmalała, a ilość znajdujących się na nich części jest nawet większa, bo i opcji modelowych coraz więcej – a do tego na każdego zatrudnionego nie wypada już średnio półtorej trasy, lecz jedna i dwie trzecie. Stały pozostał natomiast czas na realizację zleceń.

Tym samym teraz pracownik w ciągu godziny ma do wyszukania 120-130 części oraz podzespołów, dwa razy więcej niż wcześniej. Ma je przy tym umieścić na wózku, mającym określone rozmiary i pojemność. Układa je zatem w pośpiechu tak, aby wszystko się zmieściło, nie zwracając uwagi czy widoczny jest opis części. Stanowi to wprawdzie zaprzeczenie idei kanban – znaczącego w wolnym tłumaczeniu z japońskiego „widoczny spis” – ale inaczej nie zrealizuje zlecenia. Słowem tak źle i tak niedobrze. W efekcie wózki kanban, wypełnione stosami transportowanych części, przypominają amfibie podczas ewakuacji powodzian – załadowane do granic możliwości, z czasem dającymi się odczytać napisami.

To jednak dopiero połowa problemu. Podzespoły i elementy, tak efektownie wypełniające wózki kanban, na montażu powinny być sprawnie rozwiezione na poszczególne stacje przez pracowników materiałówki. Temu właśnie powinny służyć widoczne opisy, które jednak są często niewidoczne. Prowadzi to do sytuacji, gdy goście z materiałówki albo w nieskończoność krążą po hali rozładowując zidentyfikowane wcześniej części, albo też zamieniają się w poszukiwaczy okazji i na każdej stacji dokonują przeglądu całej zawartości przyczepy. Jedno i drugie trudno pogodzić zarówno z oszczędnością czasu, jak również przestrzeganiem kanbanowych zasad: „żadnych zbędnych operacji”, „żadnych przemieszczeń”, czy też „żadnych opóźnień”.

Problem jest zatem spory i nic dziwnego, że pracownicy już dwukrotnie zgłaszali go przedstawicielom pracodawcy. Niestety w odpowiedzi usłyszeli jedynie okrągłe i ogólne deklaracje przyjrzenia się całej sprawie. Tyle tylko, że kanban to nie biust artystki Dody, na który niektórzy potrafią się gapić bez końca, lecz trzeba tu szybkich oraz co ważne skutecznych działań. Tym bardziej, że jedną z siedmiu kanbanowych zasad jest również „żadnych kolejek – gdziekolwiek i po cokolwiek”. Zatem także po niezbędne decyzje w sprawie organizacji pracy.