Przy okazji dyskusji o wydłużeniu okresu rozliczeniowego dyrekcja wyciągnęła – niczym iluzjonista królika z kapelusza – list intencyjny z połowy maja 2012. Tyle tylko, że nawet słowem nie był w nim wspomniany roczny okres rozliczeniowy.

List intencyjny – a konkretnie jego punkt szósty – przewidywał natomiast uzgadnianie rozwiązań dostosowujących organizację pracy do wahań koniunkturalnych w ramach obowiązującego porządku prawnego. Tymczasem projekty wprowadzające elastyczny czas pracy, jak na razie, nie są obowiązującym prawem, to jeszcze ich zapisy są niezgodne z ustawodawstwem wspólnotowym (unijnym), a zatem niekonstytucyjne.

Jednocześnie warto przypomnieć, że przewidziane w liście uzgodnienia dotyczyły wszelkich rozwiązań w zakresie organizacji pracy. Zatem także np. zmian kalendarza pracy, a tym samym planu urlopów, których dyrekcja cały czas nie uzgadnia. Tak było chociażby z przesunięciem w 2012 urlopu z końca grudnia na początek czerwca, czy też tegorocznym urlopem styczniowym. Żadna z tych zmian nie tylko nie była uzgodniona z międzyzakładową Solidarnością, ale wręcz wprowadzona mimo jej wyraźnego sprzeciwu, a w przypadku urlopu odgórnie „przesuwanego” na czerwiec również wskazania, że było to niezgodne z przepisami prawa pracy.

Trzeba podkreślić, że takie działania, nie tylko nie miały wiele wspólnego z uzgodnieniami, ale również ze słownikową definicją współpracy, do której w liście intencyjnym zobowiązały się strony, a zatem również pracodawca. Jednocześnie nie było żadnej wspólnej „intencji wprowadzenia rocznego okresu rozliczeniowego”, a jedynie rozważano potencjalnie możliwe działania antykryzysowe. Zdaniem strony związkowej najlepszym z nich byłoby współfinansowanie postojów ze środków Funduszu Pracy (jest na nim 7 mld zł, bezsensownie zamrożonych przez ministra finansów) – oszczędności dla firmy byłyby podobne, a negatywne skutki dla pracowników zdecydowanie mniejsze.