Pracownika opiekującego się dzieckiem do lat 4 zgodnie z Kodeksem Pracy nie można bez jego zgody zatrudniać w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej, w przerywanym systemie czasu pracy, w systemie równoważnego, ani weekendowego czasu pracy oraz delegować go poza stałe miejsce pracy. Przy czym jeżeli oboje rodzice lub opiekunowie dziecka są zatrudnieni, ze tych uprawnień może skorzystać tylko jedno z nich.

Przy czym zgoda na pracę w nadgodzinach nie może być dorozumiana. Musi ona mieć formę oświadczenia pracownika, że nie ma zamiaru korzystać z uprawnień przysługujących rodzicowi lub opiekunowi dziecka do lat 4.

Gdy pracownik składa oświadczenie, że będzie korzystał z kodeksowych uprawnień – w przypadku nadgodziny jest ono wprawdzie zbędne, gdyż Kodeks Pracy wymaga zgody pracownika, ale jest wymagane przy korzystanie z dwóch dni opieki nad dzieckiem – pracodawca może żądać, aby jednocześnie oświadczył on, że drugi rodzic lub opiekun z tych uprawnień nie korzysta. Tylko, że takie oświadczenie ma złożyć pracownik, a nie jego współmałżonek czy też partner. Tym bardziej nie musi tego faktu potwierdzać żaden zakład pracy. Trzeba bowiem pamiętać, że kodeksowe uprawnienia przysługują zatrudnionemu także wtedy, gdy drugie rodzic w ogóle nie pracuje, pracuje za granicą (co w UE nie jest specjalnie trudne) lub jest nieznany. Jednocześnie pracodawca nie ma żadnych podstaw do zbierania informacji gdzie i w jaki sposób zarobkują nie będące przez niego zatrudnionymi rodzice dzieci pracowników, ani tym bardziej, z kim pracownice te dzieci mają.

Nie oznacza to jednak, że pracownik w oświadczeniu może mijać się z prawdą. Bowiem za poświadczenie nieprawdy Kodeks Karny przewiduje do ośmiu lat pozbawienia wolności.