Choć już 3 marca 2017 podpisane zostało porozumienie dotyczące przerw w pracy przysługującym pracownikom na stanowiskach nieprodukcyjnych (biurowych) zatrudnionych w systemie jednozmianowym. Jednak dzięki uporowi pracodawcy sami zainteresowani czekali na wprowadzenie go w życie dodatkowe dwa tygodnie, choć wcale nie musieli...

Dyrekcja upierała się bowiem, że odpowiednio zmienione zapisy muszą zostać najpierw wprowadzone do odpowiedniego załącznika do Regulaminu pracy. Tymczasem postanowienie porozumienia zbiorowego – zawartego przypomnijmy w pierwszy piątek marca – mogły obowiązywać już następnego dnia! Przesądza o tym art. 9 § 3 Kodeksu pracy zgodnie z którym zapisy regulaminowe nie mogą być mniej korzystne dla pracowników od postanowień układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych. Jeżeli zaś treść regulaminu (lub jego załączników) byłyby mniej korzystna, to z mocy prawa obowiązują zasady określone w zawartych porozumieniach.

Wynika to z faktu, że wszelkie regulaminy i statuty – nawet wymagane kodeksowo – są aktami prawa pracy dość niskiej rangi (niżej są już tylko zarządzenia pracodawcy, w tym uchwały zarządu), w odróżnieniu od porozumień, traktowanych na równi z układami zbiorowymi. Jest to zresztą zgodne z wymogami prawa wspólnotowego, kładącego nacisk na wzmacnianie tzw. autonomicznego dialogu społecznego. Dyrekcja niestety nie chciała tego przyjąć do wiadomości i choć strona związkowa zaproponowała rozwiązanie umożliwiające szybkie i sprawne wprowadzenie wymaganych przez kodeks (zgodnie z którym bezpłatna przerwa może być tylko jedna) i oczekiwanych przez pracowników zmian, to jednak pracodawca postanowił przeczołgać zatrudnionych na stanowiskach nieprodukcyjnych dwutygodniowym oczekiwaniem. Pytanie tylko po co? Mieli skruszeć niczym zając na święta?