Dosłownie z dnia na dzień zostali o sprzedaży zakładów GM w Strasbourgu poinformowani pracownicy, lokalna dyrekcja, a nawet dostawcy. Ci ostatni po prostu dowiedzieli się, że ich umowy wygasaj?. Przeciwko takiej procedurze – czy też raczej brakowi jakiejkolwiek procedury – ostro zaprotestowało Europejskie Forum Pracowników (EFP) GM. Zgodnie bowiem z umow? podpisan? z zarz?dem GM Europe, miał on konsultować z EFP m.in. każde przeniesienie produkcji lub jej czę?ci oraz zamknięcie dowolnego zakładu. Przy tym informacja miała być przekazana na tyle wcze?niej, aby możliwe było nie tylko wyrażenie przez EFP opinii, ale także „zaproponowanie alternatyw, zanim zarz?d podejmie konkretne kroki i decyzje”. Oczywi?cie w przypadku Strasbourga nie tylko o zaproponowaniu innych rozwi?zań, ale nawet wyrażeniu opinii nie mogło być mowy. Tym samym zarz?d GM jasno dał do zrozumienia, że szacunek dla podpisanych przez siebie dokumentów ma podobny, jak sienkiewiczowski Kali do własno?ci prywatnej (jak Kali ukra?ć – dobrze, jak Kalemu ukra?ć – Ľle).

Warto przy tym podkre?lić, że sprzeciw budzi nie fakt sprzedania zakładów w Strasbourgu lecz złamanie zawartego porozumienia okre?laj?cego zasady i zakres informowania EFP. Fabryka w stolicy Alzacji nie zostanie bowiem zamknięta, a z punktu widzenia pracownika raczej drugorzędne znaczenie ma skład akcjonariuszy. Znacznie ważniejszy jest poziom zarobków, warunki pracy oraz pakiet socjalny, zapewniony przez nowych wła?cicieli.