Pojęcie doby w powszechnym rozumieniu odnosi się głównie do doby kalendarzowej (której nie należy mylić z astronomiczną). Jednak wszelkie próby zastosowania kalendarza przy ustalaniu doby pracowniczej jest jednak bezprzedmiotowa, bowiem definicja doby kalendarzowej na gruncie prawa pracy jest zupełnie nieprzydatna.

Zgodnie bowiem z kodeksową definicją (art. 128 § 3 KP) doba pracownicza obejmuje kolejne 24 godziny poczynając od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Mogą one przypadać (i zazwyczaj tak się dzieje) na godziny różnych dni kalendarzowych. Zawsze też na dobę pracowniczą wypada 8 godzin w porze nocnej (w naszym zakładzie od godz. 21.50 do godz. 5.50) oraz 16 godzin w porze dziennej. Przykładowo dla pracujących na drugiej (popołudniowej) zmianie w GMMP Gliwice doba pracownicza trwa od godz. 13.50 danego dnia do godz. 13.49 (i 59 sekund) dnia następnego, zaś dla pracujących na zmianie nocnej – odpowiednio – od godz. 21.50 do godz. 21.49 dnia następnego).

Tak zdefiniowana doba pracownicza ma podstawowe znaczenie dla ustalenia przekroczeń norm czasu pracy i prawa pracownika do rekompensaty za nadgodziny. Za pracę w nadgodzinach, zgodnie z art. 151 KP, uważa się bowiem pracę przekraczającą normy czasu pracy, wynoszące: 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy. Przy czym wystarczy, aby spełniony był tylko jeden z tych warunków – dlatego też praca powyżej 8 godzin na dobę (pracowniczą) zawsze oznacza nadgodziny.